Essays    Reportage    Marginalia    Interviews    Poetry    Fiction    Videos    Everything   
ئۆيگە قايتىدىغان يول | Öyge Qaytidighan Yol | The Road Home

نەقەدەر گۈزەل- ھە / يوللار ئىچىدە / قايتىدىغان يول پەقەت ئۆيىگە |
Neqeder güzel–he / yollar ichide / qaytidighan yol peqet öyige |
of all the paths to take / is it not the most beautiful?

The following poem and its translation are part of the Spring Will Come notebook, with art by Efvan.


ئۇيغۇرچە
Uyghur
English

ئۆيگە قايتىدىغان يول

مەن كېتىۋاتىمەن
ئىشىكىمدىن چىققان تالاي يىللاردىن بېرى
ماڭغان يوللىرىمدا ئىزىم قالدى، ئىسمىم قالمىدى
ھەر كۈنى
ماڭغان يولۇمدا پەقەت يۈرىكىمنى ئۇچرىتىمەن
يول بويىدا غازاڭ بولغان ئەسلىمىلەر
قەبرە تاشلىرىغا قېتىپ قالغان يادنامىلەر
چۈشۈمنىڭ قىرغاقلىرىدا ئولتۇرۇپ
سالىدۇ ماڭا نەزەر

كۆزۈمدىن تامچىلاۋاتقان قارا ياش
ئىسمىم بىلەن مەنىداش

مەن كېتىۋاتىمەن
يوللاردىن ئۇزۇن بىر كېچە
مېيى قالمىغان پەنەردەك تۇرار يېنىپ

مەن كېتىۋاتىمەن
كۆز يېشىمدا ئاقمىغان تېنىمنى كۆتۈرۈپ
ئۈنگەن يېرىمگە

نەقەدەر گۈزەل – ھە
يوللار ئىچىدە
قايتىدىغان يول پەقەت ئۆيىگە


Öyge Qaytidighan Yol

Men kétiwatimen
Ishikimdin chiqqan talay yillardin béri
Mangghan yollirimda izim qaldi, ismim qalmidi
Her küni
Mangghan yolumda peqet yürikimni uchritimen
Yol boyida ghazang bolghan eslimiler
Qebre tashlirigha qétip qalghan yadnamiler
Chüshümning qirghaqlirida olturup
Salidu manga nezer

Közümdin tamchilawatqan qara yash
Ismim bilen menidash

Men kétiwatimen
Yollardin uzun bir kéche
Méyi qalmighan penerdek turar yénip

Men kétiwatimen
Köz yéshimda aqmighan ténimni kötürüp
Üngen yérimge

Neqeder güzel – he
Yollar ichide
Qaytidighan yol peqet öyige


The Road Home

I keep on going
since I stepped out my door, years ago.
These roads are marked by my footprints, no name.
Each day
I encounter only my heart.
The street gutters littered with withered leaves of memories,
the inscriptions carved into gravestones,
sit on the edges of my dreams,
watching me closely.

My black tears fall,
synonymous with my name.

I keep on going.
A night longer than these roads
stands lit like an empty oil lamp.

I keep on going
carrying to my birthplace
pieces of my body I haven’t yet shed.

The road home.
Of all the paths to take,
is it not the most beautiful?