هوالغفور ز جوش شراب میشنوم
صریر باب بهشت از رباب میشنوم
تفاوت است میان شنیدن من و تو
تو بستن در و من فتح باب میشنوم
بر آستان خرابات چون نباشم فرش؟
که بوی زنده‌دلی زان تراب می‌شنوم
دویدن می گلرنگ را به کوچه رگ
به صد رسایی آواز آب میشنوم
صفای پردگیان خیال میبینم
صدا ی پای غزالان خواب میشنوم
ترانه‌ای که سر دار از آن شود رنگین
به هر چه مینگرم بیحجاب میشنوم
صدای شهپر جبریل عشق هر ساعت
ز رخنه دل پر اضطراب میشنوم
مگر ز سیر بناگوش یار می‌آید؟
که بوی یاسمن از ماهتاب میشنوم.
مگر ز صحبت دل‌های گرم می‌آیی
که از لباس تو بوی کباب میشنوم
چه حرفهای خنک صائب از سیاهدلان
به پشتگرمی آن آفتاب میشنوم

I hear God’s promise of forgiveness in the babbling wine. 
From the rubab, I hear the clang of Paradise’s gate. 

This is the difference when we hear: 
you hear the door closing, I hear it opening. 

Why not lie, like a rug, at the threshold of the tavern? 
I hear hearts throb there beneath the dust.  

The rose-colored wine running through my winding veins 
sounds to me more lucid than the stream’s burbling. 

I see lucidly the veiled phantoms. 
I hear the gazelle’s footfalls in my dreams. 

Everything I see unveiled sings  
a song that dyes the gallows’ rope. 

I hear Gabriel, archangel of love, fluttering 
every moment in the cracks of my restless heart. 

Moonlight smells like jasmine.  
Has it kissed my beloved’s cheeks? 

Your garments smell like smoke. 
Have you been at the feast of the heated hearts? 

Such raw words, Saeb, come from such dark hearts:  
the ones who feel protected by that sun.